Rozdział 13

  Chwilę później do sali wszedł lekarz, który zabrał mnie na badania. Po godzinie poszliśmy do jego gabinetu.

- Widzę, że już pani lepiej. - uśmiechnął się - Lecz nie mam dla pani dobrych wieści...

- Proszę przejść do rzeczy.. - wystraszyłam się

- Badania wykazały, że jest pani chora... Poważnie chora, a mianowicie ma pani złośliwego raka skóry.. - oznajmił

  Zamurowało mnie, w moich oczach pojawiły się łzy. Dlaczego akurat teraz, kiedy wszystko zaczęło się układać pojawiła się ta choroba?! 

- Umrę?! Czy ja umrę?! - krzyczałam przez łzy

- Niestety.. Ma pani góra 2 tygodnie, nie jesteśmy w stanie pani pomóc, gdyż jest on w zaawansowanym stadium.. Przykro mi.. - oznajmił spuszczając głowę

- O Boże... - załamałam się

  Zrezygnowana udałam się do sali numer 26, w której musiałam spędzić jeszcze jedną noc.. Przez długi czas nie mogłam zasnąć.. Pozostało mi tak mało czasu... Zastanawiałam się jak ja powiem o tym Lukasowi.. Najlepiej prosto z mostu, ale to nie jest takie łatwe na jakie się z początku zdaje..

                                                                        * * * * * *

  Następnego dnia obudziła mnie głośna konwersacja między doktorem, a Lukasem..

- Ale jak to?! Ona nie może umrzeć! Jest mi teraz potrzebna! - krzyczał Lukas

- Niestety nie jesteśmy w stanie nic zrobić.. - mówił spokojnie doktor

- Wy musicie ją uratować! Nie! Ja ją zabieram do kliniki w Monachium, tam się nią odpowiednio zajmą! Proszę dać mi wypis! - nalegał Lukas

- No dobrze.. - odpuścił lekarz

  Zdziwiła mnie postawa Lukasa, myślałam, że chłopak się ode mnie odwróci.. A tu taka miła niespodzianka.. Nie wiedziałam jaka jest ta klinika w Munchen, ale słyszałam, że Łukasz Piszczek przebył tam poważną operację biodra, która się powiodła, więc byłam spokojna. Do sali wszedł Lukas, przykucnął przy łóżku i ujął moją dłoń.

- Nie zostawię cię kochanie, już dziś pojedziemy do Monachium, tam cię wyleczą. - oznajmił wpatrując się w moje oczy

- Dziękuję ci, nie wiem co bym zrobiła gdyby nie ty.. - przytuliłam go

  Wtem przyszedł doktor, dający mi wypis. Razem z Lukasem opuściliśmy mury szpitala i udaliśmy się do domu. 

- Teraz ja zabukuję lot, a ty spakuj swoje najpotrzebniejsze rzeczy. - nakazał, a ja posłusznie wykonałam jego polecenie.

  Nie powiem, ze się nie bałam, ale chciałam zawalczyć o swoje życie. Szybko spakowałam ubrania do walizki i zeszłam na dół. Lukas był już ubrany i czekał na mnie w korytarzu.

- Na którą mamy lot? - spytałam ubierając buty

- Za godzinę odlatujemy. - uśmiechnął się nieznacznie

  Pojechaliśmy na lotnisko. Trwało to dość długo, przez korki na drogach. Poszliśmy na odprawę i wsiedliśmy do samolotu.

  Lot minął bez żadnych przeszkód. W Monachium znaleźliśmy się po południu. Pierwszym naszym celem było pojechanie do kliniki, w której niby mają mi pomóc. 

                                                                        * * * * * *

- Dobrze, będzie pani musiała przychodzić na chemioterapię. - uśmiechnął się doktor - Będzie pani żyć, czuję to. 

- W Londynie dali mi zaledwie 2 tygodnie życia.. - przypomniałam

- To źle powiedzieli, bo rak jest w stadium niezaawansowanym. - stwierdził wesoło

- Ale jak to, przecież w tamtym szpitalu mówili zupełnie co innego.. - pogubiłam się

- Niech pani się nie martwi, wszystko będzie dobrze. - zapewnił pan Muller

- Widzisz kochanie, pomogą ci i wyzdrowiejesz. - przytulił mnie i czule pocałował

                                           (10 komentarzy i kolejny rozdział)

No dobra, spontan, spontan, spontan :D Podoba się? 

Bo mi szczerze mówiąc ulżyło :D