Rozdział 3

  Po wyśmienitej kolacji poszłam do salonu. Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor. Na jednym ze sportowych kanałów leciał jakiś mecz. Nigdy nie interesowała mnie piłka, lecz gdy kamerzysta zrobił zbliżenie na jednego z piłkarzy bardzo się zdziwiłam, gdyż wyglądem przypominał Lukasa..
- O! Widzę, że mecz oglądasz. - uśmiechnął się Lukas siadając obok mnie i podając gorącą herbatę
- Tak, bo nic ciekawego w telewizji nie leci.. - powiedziałam upijając łyk napoju
  Przez krótką chwilę siedzieliśmy w ciszy lecz po jednej z akcji przeprowadzanej przez gracza z numerem 9 na koszulce Lukas wstał i pokazując na telewizor powiedział:
- Widzisz, widzisz to?! Tutaj mogłem podać do Oliviera, a nie sam strzelać na pałę! - uniósł się
- Czekaj, czekaj, to ty jesteś tym co lata za piłką? - spytałam nie ogarniając tematu
- Tak, ja gram w Arsenalu. - wyszczerzył się
- Tego to się nie spodziewałam... - oznajmiłam smutno wstając z kanapy
- Ej, co się stało? - spytał zdziwiony
- Nic, to nie twoja sprawa.. - weszłam do kuchni i wstawiłam kubek do zlewu
- Powiedz mi, proszę. - nalegał
- Okej.. - usiadłam na przeciwko niego - 3 lata temu byłam na imprezie inaugurującej sezon jednej z podwarszawskich drużyn, jako fotograf i.. Jak wyszłam na chwilę na zewnątrz, by się przewietrzyć jeden z piłkarzy mnie... - łza spłynęła po moim policzku - Zaatakował mnie od tyłu.. Wyjął nóż i mi groził, a ja kopnęłam go w.. Sam wiesz w co i uciekłam. Od tego czasu czuję niechęć i wstręt do sportowców, a zwłaszcza piłkarzy.. - zakończyłam mój monolog
- Przykro mi.. Współczuję, ale dobrze, że mu uciekłaś.. - przytulił mnie
- Nie rozmawiajmy już o tym. Chcę zapomnieć.. - wstałam od stołu i poszłam do mojego pokoju
  Nie wiedziałam dlaczego wyjawiłam Lukasowi moją "tajemnicę", ale chciałam w końcu się komuś wyżalić i padło na niego. Trudno, słów już nie odwrócę. Niech wie co myślę o jego kolegach po fachu jak i poniekąd o nim. Zmęczona dniem wzięłam długą kąpiel i wsunęłam się pod kołdrę. Gdy moje powieki powoli się zamykały usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Niechętnie podniosłam się z jakże wygodnego łóżeczka i nacisnęłam klamkę. Za drzwiami stał nikt inny jak mój współlokator.
- Czego chcesz? - spytałam oschle
- Chciałbym żebyś wstała o 9. bo chcę cię gdzieś zabrać. - oparł się o framugę
- Ale gdzie? - spytałam ze zdziwieniem w głosie
- Zobaczysz jutro, ale wstań, o 10. musimy już tam być. - powiedział, po czym zniknął w ciemnym korytarzu
  Zamknęłam drzwi i znów znalazłam się w łóżku. Morfeusz szybko wziął mnie w swoje ramiona.

                                                (10 komentarzy i kolejny rozdział)

Może nie jest idealny i nic się nie dzieje :D Ale od następnego rozdziału już będzie "akcja" :D